η δράση της “ΝΕΑΣ ΖΩΗΣ” στις εκδιδόμενες κοπέλες.
Κοινωνία και πολιτεία κρατούν ερμητικά κλειστά τα μάτια μπροστά στο άγριο έγκλημα του σωματεμπορίου και τα θύματα έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους σε μια δεύτερη Εδέμ.
Η Μιλένα είναι ένα 17χρονο κορίτσι από τη Σερβία. Λεπτοκαμωμένο, με μικροσκοπικά προκλητικά εσώρουχα, περιφέρεται για περισσότερο από έναν χρόνο στην Ελλάδα προκειμένου να προσφέρει «ικανοποίηση» σε πελάτες. Της αλλάζουν συνέχεια «πόστο» για να μην γίνει αντιληπτή η ύπαρξή της σε «ανεπιθύμητους». Για μια εβδομάδα τη μεταφέρουν και σε πορνείο τής οδού Φυλής. Ένα ταξί τη μεταφέρει καθημερινά προς και από τον χώρο «εργασίας» προκειμένου να είναι διασφαλισμένη η πλήρης απομόνωσή της από ανθρώπους. Η «Κ», που ακολουθεί τα μέλη τού Σωματείου Υποστήριξης και Αποκατάστασης Εκδιδομένων Ατόμων «Νέα Ζωή» σε μια από τις τυπικές επισκέψεις τους σε τέτοιους χώρους (ενημερώνουν σε διάφορες γλώσσες τις κοπέλες για τα δικαιώματά τους), τη συναντά εκεί. Μας αντιμετωπίζει ΅μ ένα ψευδεπίγραφο χαμόγελο ευθυμίας, που με δυσκολία κρύβει τον φόβο.
«Μερικές φορές πετιέται το καημένο από το δωμάτιο κατατρομαγμένο από τον πελάτη και δεν μπορεί να μου πει τι έχει συμβεί», ΅Μιλάει στη θέση της η «μαντάμ». «Δεν ξέρει καν τι έχει δικαίωμα να απαγορεύσει και τι να επιτρέψει στον πελάτη. Δεν της έχει πει κανένας τίποτα. Σαν τα αρνιά στη σφαγή τα πάνε τα καημένα. Δεν μπορείς να φανταστείς τι γίνεται εδώ μέσα»… Κανένας δεν μπορεί να φανταστεί τι γίνεται εκεί μέσα, αν δεν μπει, και όσοι γνωρίζουν το πρόβλημα υποκρίνονται ότι δεν το ξέρουν. Έξω από το πορνείο έφηβοι περιμένουν να αποκτήσουν την πρώτη σεξουαλική εμπειρία τους με ιερόδουλη. Εξάλλου πρόκειται για «έθιμο» της ελληνικής κοινωνίας. Τι κι αν πρόκειται για θύματα εμπορίας ανθρώπων. Λίγο πιο πέρα, ηλικιωμένες κυρίες σπρώχνουν τα καροτσάκια της λαϊκής, και μια τολμά να πει: «Δεν το θέλουν τα κορίτσια αυτό που τους κάνουν. Αλλά τι να κάνουν; Φοβούνται».
Η Γαβριέλα από τη Λιθουανία δεν είναι πάνω από 18 ετών. «Εργάζεται» στην οδό Ιάσονος (έντονη μυρωδιά ούρων στην είσοδο και πελάτες φτωχοί, οι περισσότεροι αλλοδαποί). Κάθεται τρομαγμένη ΅μ ένα μικροσκοπικό σλιπ σε μια πολυθρόνα. Το άδειο, ναρκωμένο βλέμμα της δείχνει ότι κάποιοι της δίνουν ουσίες. Τη λίγη ώρα που τα μέλη τής οργάνωσης μιλούν μαζί της προκειμένου να της εξηγήσουν ότι έχει δικαιώματα, ο σωματέμπορος την παίρνει τηλέφωνο. «Ναι, είμαι καλά», λέει η Γαβριέλα και αρχίζει να τρέμει.
Η «μαντάμ» μάς αγνοεί πλήρως. Η τηλεόραση λειτουργεί στη διαπασών. Μια σειρά παιδικά κουκλάκια ακουμπούν στις εταζέρες πάνω από το κεφάλι τής Γαβριέλας που αρνείται να πάρει την κάρτα τής οργάνωσης και αδυνατεί να ακούσει ότι έχει δικαιώματα. Όλα της τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν τσαλαπατηθεί από εμπόρους και πελάτες. Μια νεαρή αιθρώπινη ύπαρξη νικημένη από τη βία, χωρίς καμιά ελπίδα.
Η δουλειά που κάνει η «Νέα Ζωή» χρειάζεται τεράστια ψυχικά αποθέματα. Η 32χρονη διευθύντριά της ιεραπόστολος των International Teams Έμμα Σόνσμπι λέει ότι «πρέπει να πιστεύεις σε κάτι πέρα από τη δική σου δύναμη για να αντέξεις. Έχουμε επαφή με πολύ πόνο. Προσπαθούμε να ξεπεράσουμε τα εμπόδια που υπάρχουν ,το αφεντικό και τους πελάτες, για να μπορέσουμε να μιλήσουμε λιγάκι και να κτίσουμε σιγά-σιγά μια σχέση εμπιστοσύνης». Για να κτισθεί μια τέτοια σχέση χρειάζονται μήνες, ίσως και χρόνια. Διότι η άρνηση είναι μηχανισμός ασφάλειας που προστατεύει αυτά τα άτομα από τα συναισθήματά τους.
Ελάχιστα άτομα καταφέρνουν να ξεφύγουν. Η κ. Σνόσμπι αναφέρεται σε έναν τραβεστί που ήταν ναρκομανής, αλλά εδώ και δυο χρόνια έχει καταφέρει να μείνει μακριά. Στην περίπτωση μιας Νιγηριανής, που τόλμησε να καταγγείλει τους σωματέμπορους-διώκτες της, η πολιτεία επέλεξε να μην την αναγνωρίσει ως θύμα και να εκδώσει απόφαση απέλασης, αν και πίσω στη Νιγηρία την περιμένουν αντίποινα. Οι δικηγόροι τού Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι που έχουν αναλάβει την υπόθεση, καταλογίζουν στην Αστυνομία προχειρότητα και παρατυπίες, στην Εισαγγελία επιπολαιότητα. Όπως υποστηρίζουν σε γραπτές τους διαμαρτυρίες, η αστυνομία δεν αναζήτησε βασικούς μάρτυρες για τους οποίους δόθηκαν στοιχεία, δεν εξετάσθηκε η εμπλοκή δημοσίων λειτουργών, καθώς στις κοπέλες χορηγούνταν χαρτιά πολύ πιο γρήγορα από τον συνήθη χρόνο, και δεν ερευνήθηκε το στοιχείο ότι Νιγηριανές μπαίνουν στη χώρα μας με τα ίδια πλαστά διαβατήρια.
Μερικές φορές νιώθουμε αβοήθητοι, διότι το πρόβλημα είναι τεράστιο», σημειώνει η κ. Σόνσμπι. Το κράτος δεν βοηθά καθόλου. Όλοι λένε «αν έχεις μια κοπέλα που θα καταγγείλει και θα γίνει μια καλή δίκη, πάρε με τηλέφωνο». Κανένας δεν λέει «αν έχεις ένα θύμα τράφικινγκ, πάρε με τηλέφωνο».
Άνθρωποι σε αποσύνθεση
«Ο απόλυτος τρόμος για τη ζωή και την ύπαρξη, η έντονη εσωτερική οργή και ενοχή που νιώθει το θύμα τόσο για τη φονική ασυνείδητη επιθετικότητα απέναντι στους βασανιστές του, όσο και λόγω της έκδοσης και της πορνείας, συντρίβουν την προσωπικότητά του», σημειώνει ο ψυχίατρος-ψυχαναλυτής κ. Γιώργος Μποτονάκης που συνεργάζεται με το Δίκτυο Γυναικών Ευρώπης και παρακολουθεί θύματα που φιλοξενούνται στον ξενώνα τού Δικτύου. «Η προσωπικότητα του θύματος αποσυντίθεται. Νιώθει ότι “παύει να υπάρχει”, ότι “είναι κατεστραμμένη ύπαρξη”.
»Το θύμα φτάνει στο σημείο να ταυτισθεί με τον ή τους σωματέμπορους, με την επιθετικότητά του/τους σαν να λέει “έχεις δίκιο για ό,τι μου κάνεις, είμαι μαζί σου” προκειμένου να αντιμετωπίσει την καταστροφική επιθετικότητά του/τους. Στο τέλος αισθάνεται ότι τον έχει “ερωτευθεί”. Έτσι δημιουργείται η ψυχολογικά υποχρεωτική σχέση με τον σωματέμπορο και η απόλυτη υποταγή σε αυτόν. Αποτέλεσμα είναι, επίσης, η παρανοϊκού τύπου δυσπιστία ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρχει καλοσύνη και κάτι κακό και επικίνδυνο υπάρχει πάντα πίσω από κάθε προσφορά βοήθειας.
»Εξάλλου, το γεγονός ότι δεν έχουν νόμιμα χαρτιά, ο τρόμος για την οικογένεια που βρίσκεται πίσω στην πατρίδα, η πλύση εγκεφάλου ότι “αν το σκάσεις, θα σε σκοτώσουμε”, “αν πας στην αστυνομία θα σε δώσουν πίσω” έχουν ως αποτέλεσμα τα θύματα να εγκλωβίζονται στα κυκλώματα. Η απόφαση για να ξεφύγει μια γυναίκα που βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση εξαρτάται», σημειώνει ο κ. Μποτονάκης, «από το κομμάτι υγιούς προσωπικότητας που έχει απομείνει μέσα της».
Σε αριθμούς
Στην Ελλάδα υπολογίζεται οτι σήμερα υπάρχουν 17000 θύματα σωματεμπορίου και ο αριθμός τους αυξάνεται. Γυναίκε και παιδιά αγοράστηκαν για σεξουαλικές υπηρεσίες 145 εκατομμύρια φορές το διάστημα 1990-2000. Κατά το ίδιο διάστημα, 77500 γυναίκες και παιδιά διέσχισαν τα ελληνικά σύνορα για τους σκοπούς της σεξουαλικής εκμετάλλευσης και 1.700.000 άνδρες χρησιμοποίησαν τις υπηρεσίες τους. Υπολογίζεται ότι τα έσοδα απ’ο το σωματεμπόριο στην Ελλάδα κατά την περίοδο 1990-2000 ανέρχονται στα έξι δις ευρώ.
Αποσπάσματα από άρθρο της Γαλέρας, Οκτώβριος 2007
http://syriza-vyrona.pblogs.gr/2007/10/pornes-thymata-ths-diplanhs-portas.html