Χριστός Ανέστη!!! Αληθώς ο Κύριος!!!
(κείμενο εθελοντή μας από την χθεσινή έξοδο μας.)
Ευχές, χαρές, λαμπάδες και ένα σωρό καλούδια για να εορτάσουμε ως χριστιανοί την ανάσταση του Θεανθρώπου Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Ο οβελίας ψήνεται, το κοκορέτσι τον συνοδεύει, μαζί με γλυκόπιοτο κρασί και γλυκά όπου θα μας φτιάξουν το κέφι, γιατί το Πάσχα είναι η γιορτή χαράς και ανάστασης, καταμεσής της Άνοιξης όπου όλη η φύση αναγεννάται και στολίζεται.
Χρόνια πολλά, υγεία, ευτυχία και άλλες πολλές χαρούμενες φωνές ακούγονται την ώρα που τα ποτήρια τσουγκράνε στο πασχαλινό μας τραπέζι, μαζί με συγγενείς και φίλους και όλα τα αγαπημένα μας πρόσωπα.
Θα μπορούσε εύκολα κάποιος να πει “να’ ταν το Πάσχα δυο φορές” μιας και περνάμε τόσο καλά και το κλίμα είναι τόσο κατανυκτικό και εορταστικό και όλοι μας είμαστε τόσο ευχαριστημένοι. Αχ…. πολύ όμορφο για να ναι αληθινό!!!
Μακάρι να ήταν έτσι τα πράγματα και όλοι, μα όλοι, να ζούσαμε έτσι το Πάσχα.
Αλήθεια έχουμε κοιτάξει πίσω από αυτό το χαρούμενο σκηνικό να δούμε το παρασκήνιο του Πάσχα και την άλλη όψη του;
Ας πάμε λοιπόν να δούμε λίγο πίσω από το παραβάν του εορταστικού αυτού σκηνικού, τι διαδραματίζεται σε μια άλλη γειτονιά, την γειτονιά των κολασμένων αυτής της ζωής και κοινωνίας, που συνεχίζουν να βιώνουν τα Θεία πάθη και μετά το Πάσχα προσδοκώντας, αν όχι σε αυτή τη ζωή αλλά στην μέλλουσα, τη δική τους ανάσταση.
Ανήμερα του Πάσχα (χθες) και κάτω από μία γέφυρα ο Χαλίμ από την Αλγερία, ο Αλί από το Αφγανιστάν, ο Δημήτρης ο Έλληνας και ο αγνώστων λοιπών στοιχείων ηλικιωμένος άστεγος, έχουν τη δική τους κοινή μοίρα να είναι μακριά από τα σπίτια τους, τις οικογένειές τους και τα αγαπημένα τους πρόσωπα, μιας και οι σκληρές συνθήκες της ζωής, τους έφεραν για διαφορετικούς λόγους τον καθένα, να συμβιώνουν κάτω από την ίδια γέφυρα και να μοιράζονται τις λιγοστές κουβέρτες και συμπράγκαλα που κουβαλάει ο καθένας τους.
Καθώς πλησιάσαμε και σταματήσαμε κάτω από τη γέφυρα , μια σκοτεινή σιωπή μοναξιάς σκέπαζε το χώρο όπου οι ταλαιπωρημένες αυτές υπάρξεις βίωναν το δικό τους “διαφορετικό” Πάσχα, χωρίς φωνές χαράς και οβελίες ή κοκορέτσια να στριφογυρνάνε γύρω από τη σούβλα, χωρίς φίλους ή συγγενείς να τσουγκράνε τα ποτήρια και να εύχονται χρόνια πολλά μιας και τα “χρόνια πολλά” σε αυτό το μέρος μάλλον ακούγεται σαν κατάρα και όχι σαν ευχή.
Τα μάτια τους έλαμψαν από χαρά όταν μας είδαν, για την τιμή να τους επισκεφθούν στο “σπιτικό” τους ανήμερα του Πάσχα. Μετά το Χριστός Ανέστη , τους σύντομους χαιρετισμούς και τις ευχές, μας διηγήθηκαν, ότι ούτε χθες Μεγάλο Σάββατο, αλλά ούτε και σήμερα ανήμερα του Πάσχα, φάνηκε κανείς, μιας και όλοι τέτοιες μέρες φροντίζουν να είναι στα σπίτια τους με τις οικογένειές τους και έτσι όπως συνήθως, συνεχίζουμε την νηστεία της μεγάλης Σαρακοστής, χωρίς καν να ξέρουμε πότε τελειώνει αυτή η καθαρτήρια νηστεία για μας, μας έλεγαν.
Σε λίγο η έκπληξη τους κορυφώθηκε, στη θέα όλων των εκλεκτών εδεσμάτων που ετοιμάστηκαν με πολύ αγάπη, από εθελοντές του “Πλησίον”, ειδικά για αυτούς που δεν έχουν την ευχέρεια να τα απολαύσουν στο σπιτικό τους μαζί με τις οικογένειές τους.
Αρνί ψητό, κοκορέτσι, κόκκινα αυγά, πασχαλινά κουλουράκια, γλυκά και άλλα εδέσματα συνέθεσαν το Πασχαλινό τους τραπέζι.
Γρήγορα το κλίμα άλλαξε, το ”σκοτάδι της σιωπής και μοναξιάς” διαλύθηκε από το φως της “κοινωνίας των προσώπων” και τα πρώτα χαμόγελα άρχισαν να φαίνονται στα ταλαιπωρημένα τους πρόσωπα, σαν άνθη αμυγδαλιάς την ηλιόλουστη Άνοιξη.
Το γεγονός έγινε γρήγορα αντιληπτό και σε λίγο η παρέα μεγάλωσε, για να καταντήσει τελικά σε ένα πραγματικό συμπόσιο χαράς και ευωχίας, με γέλια, ευχές, αγκαλιές, δάκρυα χαράς και συγκίνηση όχι μόνο από αυτούς, αλλά εξίσου και από μας που ζούσαμε τη χαρά τους και τη συγκίνηση τους βλέποντας ένα άλλο θαύμα Ανάστασης να τελείται μπροστά στα μάτια μας και να βιώνουμε το ”Χριστός Ανέστη” έτσι όπως δεν το βιώσαμε το βράδυ της Ανάστασης όταν χιλιάδες κροτίδες έσκαγαν για να μας το υπενθυμίσουν.
Ο εκκωφαντικός όμως “κρότος” της αναστάσιμης αυτής κοινωνίας κάτω από τη γέφυρα, θύμησες και σε μας τους ξεχασμένους από τις πολλές μας προσωπικές ανάγκες και στόχους, ότι Πάσχα και Ανάσταση δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια έξοδος από την “κόλαση” και “φυλακή” του Εγώ μας, στον “παράδεισο” της αγαπητικής κοινωνίας, του Εμείς, έτσι όπως ο αναστημένος Κύριος μας το δίδαξε πρώτος με τη ζωή Του, τα Πάθη Του και την Ανάσταση Του. Μαζί με τον Αγιος Σεραφείμ του Σάρωφ ας πούμε λοιπόν ο ένας στον άλλο “Χριστός Ανέστη χαρά μου” και ας ακολουθήσουμε αυτά τα ίχνη.
Η δημοσίευση αφορά μια στάση κάτω από μια γέφυρα, στην χθεσινή έξοδο ομάδας εθελοντών του ΠΛΗΣΙΟΝ σε διάφορα στέκια, όπου τραυματισμένες ζωντανές εικόνες του Χριστού μας διαμένουν τα τελευταία χρόνια.