“Νίκη είσαι η πιο όμορφη κοπέλα που έχω δει στη ζωή μου”. Αντίο Νίκη!!!

Πέρασαν πολλά χρόνια, από τότε που γνώρισα αυτή την παράξενη και άσχημη αλήτισσα που ζητιάνευε στα φανάρια προφανώς για να πάρει τη δόση της, καθώς έτσι μαρτυρούσε το ρακένδυτο παρουσιαστικό της. Κατσαρά βρώμικα και ακατάστατα μαλλιά, σάπια δόντια, μισόκλειστα μάτια, αδύνατη και κακοφτιαγμένη δεν είχε τίποτα πάνω της το συμπαθητικό.
Τα βράδια σύχναζε στο παλιό κτίριο του Ι.Κ.Α. στην Πειραιώς απέναντι από την πλατεία Κουμουνδούρου, όχι βέβαια μέσα αλλά έξω στο πεζοδρόμιο, μαζί με τον “δικό” της τον Γρηγόρη ένα άλλο όμοιο της, όπου τους βρίσκαμε ξαπλωμένους πάνω σε κάτι χαρτόκουτα και σκεπασμένους άλλοτε με μία κουβέρτα και άλλοτε με χαρτόνια και λινάτσες. Δεν αργήσαμε να μάθουμε μετά από κάποιες επισκέψεις και το όνομα της. Με λένε Νίκη μου απάντησε και είμαι άστεγη, δεν υπάρχει κανένας που να με αγαπάει. Όταν κάποια φορά την ρώτησα για τους γονείς της, στραβομουτσούνιασε και με ένα ειρωνικό ύφος, αναστενάζοντας είπε: τι να τους κάνω αυτούς, η μάνα μου με έδερνε και πατριός μου με τον οποίο μεγάλωσα με βίαζε από τότε που ήμουνα μικρή. Δεν υπάρχουν αυτοί για μένα. Πολλά βράδια μας παραπονιόταν ότι κρύωνε, ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται, ότι ήθελε μία ζέστη σοκολάτα, ένα μπουφάν, μια κουβέρτα, κάλτσες και άλλα πολλά που άλλοτε είχαμε και άλλοτε δεν είχαμε να της τα δώσουμε, γκρινιάζοντας για αυτά που ήθελε και που δεν είχαμε. Πόσο παράξενη είναι αυτή η Νίκη μονολογούσα, ενώ άκουγα τη βραχνή φωνή της να διαμαρτύρεται πολλές φορές με άσχημο τρόπο. Όσο άσχημη φάνταζε στα μάτια σου εξωτερικά με το παρουσιαστικό της, άλλο τόσο και όταν την πλησίαζες για να της πεις δυο κουβέντες ή για να της προσφέρεις κάτι να φάει. Με σε όλο της το  δράμα να προστεθεί μία ακόμη τραγική σκηνή.

Ο Γρηγόρης ο “κολλητός” της, πέθανε ξαφνικά από ναρκωτικά πριν τέσσερα περίπου χρόνια και η Νίκη βαθιά πληγωμένη από τον ξαφνικό χωρισμό της από το Γρηγόρη καλείται να τραβήξει μόνη της το κουπί, μέσα στο πέλαγος της σκληρής ζωής της. Έγινε ακόμη πιο παράξενη πιο μοναχική, πολλές φορές επιθυμούσε να πεθάνει, να ησυχάσει όπως μου έλεγε κάποιες φορές, γιατί αλλιώς δύσκολα βγαίνει αυτή η ανηφόρα της ζωής. Μετά πολλά γίναμε φίλοι,  μας εμπιστεύτηκε, την αγαπήσαμε και σχεδόν σε κάθε βραδινή μας έξοδο ήταν παρούσα στο σκοτεινό σοκάκι της Κουμουνδούρου όπου “μετακόμισε” όταν την έδιωξαν από το Ι.Κ.Α. της Πειραιώς. Τώρα πια για μας η Νίκη δεν ήταν απλά μία άστεγη αλλά μία φίλη που άλλοτε ήταν στις “κλειστές” της και άλλοτε μας έλεγε και καμιά κουβέντα. Η ίδια κατάσταση κράτησε για αρκετά χρόνια με τη Νίκη να προχωράει μόνη πια στη ζωή, εγκαταλειμμένη από όλους τους ανθρώπους και πολλές φορές όπως εκείνη έλεγε, γιατί τουλάχιστον αυτό αισθανόταν, ότι και ο Θεός την εγκατέλειψε.

Τον τελευταίο όμως καιρό στις καθιερωμένες βραδινές εξόδους μας, παρατηρήσαμε κάτι όλοι και το σχολιάσαμε μεταξύ μας, ότι η Νίκη είχε γίνει άλλος άνθρωπος. Ευγενέστατη, ταπεινή, μας ευχαριστούσε διαρκώς και για την ελάχιστη προσφορά μας, ενώ πάντα στα χείλη της διέκρινες ένα πλατύ χαμόγελο. “Νίκη είσαι το πιο όμορφο κορίτσι που υπάρχει”, της είπε ένα βράδυ ένας εθελοντής μας, αποσπώντας της ένα πλατύ χαμόγελο και ένα μεγάλο ευχαριστώ. Πόσα χρόνια είχε να ακούσει μια τέτοια κουβέντα, έναν γλυκό λόγο, να απαλύνει την πονεμένη της καρδιά.

Στα μεγάλα κρύα τις προηγούμενες μέρες η Νίκη άντεξε και η καλοσύνη και το γλυκό χαμόγελο μαρτυρούσαν ένα βιωματικό ανεξεχνίαστο θαύμα που συντελούνταν μέσα της. Όταν δώσαμε μια επιπλέον κουβέρτα στον Τιμόθεο δίπλα της και δεν είχαμε για αυτήν ( είχε ήδη δύο-τρεις) δεν διαμαρτυρήθηκε δεν έβρισε δεν φώναξε παρά χαμογέλασε με συγκατάβαση. Θα φύγει η Νίκη μου είπε φίλος και συνεργάτης ένα βράδυ την προηγούμενη βδομάδα. Ετοιμάζεται για το μεγάλο ταξίδι. Είναι τόσο ανεξήγητη η αλλαγή της…. Την προηγούμενη βδομάδα της δώσαμε μια ολοκαίνουργια κουβέρτα ( άγνωστη σε μας αδελφή του Θανάση σε ευχαριστούμε για τις κουβέρτες…. ) και καθώς την σκεπάζαμε η Νίκη έλαμπε από ευγνωμοσύνη.

Ένα άλλο κρύο χειμωνιάτικο βράδυ η Νίκη κοιμόταν στο παγωμένο πεζοδρόμιο χωρίς σκεπάσματα. Συνηθίζω να περνώ πολλές φορές και μόνος μου από τα στέκια των φίλων μας.  Έφυγα πήγα στο σπίτι μου, πήρα μια κουβέρτα και επέστρεψα. Για ένα λεπτό κάρφωσε το βλέμμα της πάνω μου χωρίς να μιλά. “Σ’ ευχαριστώ που με σκέφτεσαι” μου είπε στο τέλος και δεν θα ξεχάσω αυτό το βλέμμα. Η Νίκη στα μάτια μας πια δεν ήταν πια εκείνη η απαιτητική, στριμμένη και παράξενη κοπέλα που πάντα μας γκρίνιαζε και παραπονιόταν. Τώρα βλέπαμε μια ομορφιά πραγματικά ζηλευτή, μία ευγενική ψυχή, έναν άλλο άνθρωπο, να αναδύεται από τα βάθη της ψυχής της και να μας εκπέμπει την αγάπη, την καλοσύνη και την ευγένεια. Μήπως είχαν αλλάξει οι συνθήκες της ζωής της; Όχι το ίδιο πεζοδρόμιο, τα ίδια χαρτόκουτα, η ίδια ταλαιπωρία και ανέχεια τα ίδια φανάρια. Είχε όμως αλλάξει η Νίκη που ξέραμε και τίποτα πια δεν θύμιζε την παλιά Νίκη.

Τελικά η Νίκη αποχαιρέτησε αυτό τον άδικο κόσμο που την έκανε τόσο να υποφέρει και ταξίδεψε στη γειτονιά των αγγέλων, εκεί που επιτέλους δεν θα πεινάει και δεν θα κρυώνει και που σίγουρα θα βρει μία ζεστή αγκαλιά να την υποδεχθεί. Έφυγε όμως όχι με πικρία για τον κόσμο αλλά με αγάπη, όχι βρίζοντας αλλά ευχαριστώντας, όχι θυμωμένη αλλά χαμογελαστή, αφήνοντας μας μια μεγάλη θλίψη στην ψυχή μας γιατί δεν κάναμε όσα έπρεπε για αυτό το 26χρονο κορίτσι.

Καθώς όμως στεκόμαστε με δέος απέναντί της, τώρα πια δεν την θυμόμαστε μόνο σαν ένα καλό κορίτσι και ευγενικό, αλλά διδασκόμαστε από τη Νίκη, την υπομονή και την καρτερία που επέδειξε μέσα σε τόσο αντίξοες συνθήκες ζωής που αντιμετώπισε. Αλήθεια σκεφτόμουνα, πως μπορείς να χαμογελάς όταν κοιμάσαι στο πεζοδρόμιο μέσα στο κρύο, χωρίς φίλους, χωρίς μία ζεστή γωνιά, ένα ζεστό φαγητό, μία κουβέρτα για να σκεπαστείς; Πόση δύναμη και χάρη πρέπει να έχεις για να μην κρατάς κακία σε όσους σε οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση;  Πόση γενναιότητα ψυχής για να αντιμετωπίσεις όχι μια φορά τον θάνατο, όπως θα τον αντιμετωπίσουμε όλοι κάποια στιγμή, αλλά κάθε μέρα να παλεύεις μαζί του και να μπορείς να λες ευχαριστώ χαμογελώντας; Η Νίκη επάξια έφερε το όνομα αυτό γιατί τα νίκησε όλα αυτά και αποχαιρέτησε αυτό τον μάταιο κόσμο χαμογελώντας με ικανοποίηση ότι όλα τα πέρασε και εκείνη στάθηκε όρθια, δεν έπεσε στην παγίδα της κακίας και της εκδίκησης. Τέτοια ομορφιά Θεέ μου πότε θα αποκτήσουμε και εμείς; “Νίκη είσαι η πιο όμορφη κοπέλα που έχω δει στη ζωή μου”. Αντίο Νίκη!!!

Υ.Γ. H κηδεία της Νίκης έγινε πριν λίγη ώρα ( 7/3/2016) ένα μήνα μετά τον θάνατο της. Μετά από δεκάδες τηλεφωνήματα όλο αυτό το διάστημα και επαφές καταφέραμε να ενημερωθούμε τελευταία στιγμή και την αποχαιρετίσαμε.
Αδικη η μοίρα των αστέγων και στην ταφή τους…