Μόλις γύρισα στο σπίτι αργά το μεσημέρι κατάκοπος από μία έντονη και κοπιαστική ημέρα, για να προλάβω να τακτοποιήσω πολλές εκκρεμότητες δικές μου και άλλων, τίποτα δεν φάνταζε πιο όμορφο γύρω μου από το κρεβάτι μου, στο οποίο ανυπομονούσα να ρίξω το εξαντλημένο μου κορμί για να ξεκουραστεί.
Ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο και κάποια κυρία από το boroume.gr με ρωτάει ευγενικά αν μπορούμε να παραλάβουμε από ένα εστιατόριο κάποια φαγητά, που περίσσεψαν από μία δεξίωση ενός μεγάλου τηλεοπτικού σταθμού, στο κέντρο της Αθήνας.
Αστραπιαία η πρώτη σκέψη, που πέρασε από το μυαλό μου ήταν: ‘’όχι δεν μπορούμε’’ και μάλιστα τέτοια ώρα και μετά από τόσο τρέξιμο, άσε δε την κούραση και την εξάντληση, ’’δεν μπορούμε’’ σκέφτηκα. Είναι γύρω στις πενήντα μερίδες φαγητό, συνέχισε η κυρία και είναι κρίμα να τις πετάξουνε στα σκουπίδια, μήπως μπορείτε;
Εεε, τι να πω αν είναι έτσι μήπως πεταχτώ σκέφτηκα με την μηχανή και τα πάρω, αλλά πριν προλάβω να ολοκληρώσω τη σκέψη μου, ‘’θα χρειαστούν μερικά ταψιά για να τα παραλάβετε’’ μου συνέχισε η κυρία, οπότε μόνο με αυτοκίνητο θα πρέπει να γίνει η μεταφορά σκέφτηκα.
Δύσκολα πράγματα, κούραση, ζέστη, ταλαιπωρία, κίνηση, βενζίνες και όλα τα προσπερνάς τόσο απλά με ένα ‘’όχι δεν μπορούμε’’. Με σφιγμένη την καρδιά αλλά σταθερή φωνή απάντησα: ‘’μπορούμε’’ και σε μισή ώρα είχα βρεθεί στο χώρο του εστιατορίου, όπου και παρέλαβα τα εκλεκτά μαγειρεμένα φαγητά, που είχαν περισσέψει από τη δεξίωση. Φορτωμένος με τα φαγητά μέσα στο αυτοκίνητο δεν έβλεπα την ώρα να γυρίσω σπίτι για να ξεκουραστώ. Ναι, αλλά τα φαγητά τι θα γίνουν, σκέφτηκα στο αυτοκίνητο αν τα αφήσω για μερικές ώρες; Μήπως ‘’μπορούμε’’ να τα μοιράσουμε τώρα σε αυτούς που τα έχουν ανάγκη; Σκέφτηκα. ‘’Όχι δεν μπορούμε’’ φώναζε το κουρασμένο μου κορμί, ‘’δεν μπορούμε’’.
Για μια ακόμη φορά με σφιγμένη καρδιά απάντησα στο κουρασμένο μου κορμί ‘’μπορούμε’’ και κάνω στροφή για τον Αι-Γιώργη στην Πειραιώς. Μια ομάδα ταλαίπωρων αδελφών μας Ελλήνων και ξένων κάθονταν στα παγκάκια, χωρίς κανένα σκοπό, απλά και μόνο γιατί τα παγκάκια αυτά τα τελευταία χρόνια είναι το ‘’σπίτι’’ τους. Στο πρώτο νόημα που τους κάνω, ‘’πολιόρκησαν’’ το αυτοκίνητο και στη θέα των εκλεκτών εδεσμάτων ακούστηκαν τα πρώτα λόγια: ‘’πω πω και είχα μια πείνα’’, ‘’τι ωραία σουβλάκια είναι αυτά;!!!’’
Η δεξίωση, που είχε αρχίσει πριν λίγες ώρες σε ένα μέγαρο με ‘’επισήμους’’ καλεσμένους έμελλε να συνεχιστεί στον Αι-Γιώργη και στην Κουμουνδούρου μόνο που δεν ήταν εκεί ο τηλεοπτικός φακός του γνωστού καναλιού, για να αποθανατίσει την ευχαρίστηση στα πρόσωπα των ‘’ανεπίσημων’’ καλεσμένων μας. Είχα, όμως, την τιμή να τα αποθανατίσω με τον δικό μου οπτικό φακό και να τα περάσω με ανεξίτηλα γράμματα στη μνήμη μου και στη καρδιά μου, καθώς στα ηλιοκαμένα πρόσωπα τους έβλεπα το χαμόγελο, την ευχαρίστηση, αλλά και την ευγνωμοσύνη.
Οι ευχές και οι ευχαριστίες έδιναν και έπαιρναν, καθώς η δεξίωση είχε φτάσει στο αποκορύφωμά της με τους καλεσμένους μας από όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου. Πώς να ξεχάσω το βλέμμα το γεμάτο έκπληξη του κυρίου Δημήτρη, όταν είδε όλα αυτά τα αγαθά που του προσφέρθηκαν, ενώ συνέχεια μονολογούσε ‘’πεινάω’’, ‘’πεινάω’’ και δεν πίστευε στα μάτια του ότι είχε στρωθεί τέτοιο τραπέζι μπροστά του. Μ’ αυτά και μ’ αυτά ξεχάστηκα…. Και πέρασαν δυόμισι ώρες από την ώρα που έφυγα από το σπίτι μου, ενώ το πιο θαυμαστό είναι ότι είχα ξεχάσει και την κούραση, την ταλαιπωρία και την εξάντλησή μου, χωρίς να έχω κλείσει ούτε για ένα λεπτό τα μάτια μου.
Μα γιατί, σκεφτόμουν, επιστρέφοντας στο σπίτι, έλεγα ότι δεν μπορούμε;
Μήπως τελικά το ‘’δεν μπορούμε’’ θα έπρεπε να προφέρεται ‘’δεν αγαπούμε’’;
Μήπως τελικά η αδυναμία μας, η έλλειψη χρόνου, η κόπωση πηγάζουν από μια καρδιά φυλακισμένη στον ίδιο της τον εαυτό και η οποία αρνείται να ανοίξει στον ‘’άλλον’’;
Μήπως είναι καιρός παρά την άρνηση της ‘’μικρής’’ μας καρδιάς να δεξιωθεί τους πάντες μέσα της, να δώσουμε έστω και λίγη αγάπη σ’ αυτούς που πεινούν για αυτήν;
Αν μπορούσαμε να παραδεχθούμε ότι το ‘’δεν μπορούμε’’ είναι απλά το ‘’δεν αγαπούμε ’’ και υιοθετούσαμε την αγάπη ως στάση ζωής, παρόλη την αδυναμία μας πιστεύω θα μπορούσαμε να πούμε κι όμως …….BOROUME!
( Συνέβη στις 23-7-2014 το μεσημέρι… )