Οδός Σταδίου. Βροχερή μέρα . Χειμώνας.
Πρόσφατα μια νεαρή μάνα καθιστή με ένα κύπελλο και τη 3χρονη κορούλα της ζητά με τη παρουσία της βοήθεια. Δεν ξεχωρίζει αν είναι ελληνίδα η ξένη. Θολό και γκρίζο το τοπίο γύρω της, κόσμος βιαστικά να προσπερνά και το βλέμμα μου εστιάζεται πάνω σε μια συγκλονιστική εικόνα.
Στα πρόσωπα τους . Δεν κλαίνε και δεν κλαψουρίζουν. Δεν παρακαλάνε για βοήθεια. Μάνα και κόρη τρυφερά και ανέμελα κάτι λένε , κοιτάζονται στα μάτια και χαμογελούν γλυκά ανέμελα αβίαστα.
Η ψυχή τους εκείνη την ώρα είναι πολύ μακριά. Σε άλλους τόπους με άλλες συνθήκες μακριά από τη στρυφνάδα και τα σκυθρωπά πρόσωπα των περαστικών.
Κάτι άφησα στο κύπελλο, μια ματιά φευγαλέα μου έριξε η μικρή χαμογελώντας όχι σε μένα αλλά μέσα στη υπέροχη σύνδεση που ένοιωθε με τη μανούλα της, η οποία γλυκά μιλούσε και χαμογελούσε ψιθυριστά στο τρυφερό θησαυρό της….. Πόσο ξένη ένοιωθε με όλο αυτό… Και πόσο χαρούμενη…. Και εγώ αποσβολωμένος έφυγα. Μόνος με τις σκέψεις μου …..