Οι άστεγοι που θερίζουν αέναα και απεγνωσμένα τους αθηναϊκούς δρόμους, παραδομένοι στις αμείλικτες συνέπειες της ανυπαρξίας κοινωνικής πρόνοιας, είναι φαινόμενο διαχρονικά γνώριμο. Αδυνατώ να θυμηθώ κάποιον να εκπλήσσεται τα περασμένα χρόνια στη θέα άμορφων κουβαριών σε γωνίες της Σταδίου και στρωμένων κουβερτών σε σκαλάκια ξεχασμένων από τον θεό, εγκαταλελειμμένων κτιρίων.

Η εικόνα του ανθρώπου χωρίς σπίτι και χρήματα ήταν ανέκαθεν κάτι σαν δεδομένη εικαστική πινελιά στον πίνακα της νοερής, αστικής μας μακέτας. Μια πραγματικότητα δυσάρεστη τυπικά, αλλά πολύ κανονική ουσιαστικά.

Συνέχεια