Αθήνα, 2 Ιαν. 2013 ώρα 2.55 μ.μ.
Το ραδιόφωνο στο αμάξι έπαιζε ένα ψαλμό του Δαβίδ μάλλον. Έλεγε ότι είσαι μέγας Θεός ή κάτι τέτοιο και δεν υπάρχει όμοιος Σου …. Και μπροστά μου έβλεπα μια ζωντανή εικόνα Του…. Τον παρακολουθούσα με αμηχανία ώρα. Περίπου 80 ετών φαινονταν ο ηλικιωμένος κύριος όο οποίος σάστισε όταν πήγα δίπλα του με έκδηλη και τη δική μου αμηχανία… Άραγε δικαιούμαι να ψέλνω όταν μπροστά μου βλέπω τόσες ιερές ζωντανές εικόνες Του με τόση ιερότητα και λαμπρότητα; Να ζητούν τον επιούσιο ;
Το αφιερώνω σε όλους τους χριστιανούς σαν και εμένα που είμαστε άσσοι στα λόγια και στο γράψιμο. Στις άγιες αυτές εκκλησίες που πασχίζουν να μείνουν άγιες και αμόλυντες από τον κόσμο… Και γι αυτό φροντίζουμε να κλειδαμπαρωνόμαστε στο δικό μας θρησκευτικό ρατσιστικό μικρόκοσμο. Και φυλάμε ως κόρην οφθαλμού την θρησκειούλα μας.
Καθώς άγγιξα για λίγο το χέρι του γιατί ένοιωσα τόσο ακάθαρτος; Και δεν εννοώ το χέρι μου αλλά την ψυχή μου;
Ας πάμε στην εκκλησούλα μας όλοι και ας φροντίζουμε να είμαστε καλοί χριστιανοί ως βολεμένα προβατάκια του θεού μας. Και ας κάνουμε και λίγο αντιαιρετικό πόλεμο έτσι για νοιώθουμε τόσο όμορφα και τόσο αληθινά….
Θεέ μου, Θεέ μου ….
Και το συγνώμη δεν μου βγαίνει αυτήν την ώρα…
Θα είναι τόσο ψεύτικο…
Υ.Γ. το συμβάν έγινε πριν λίγη ώρα και η φωτό είναι από το συμβάν.
Και ένα βιντεάκι που μου έστειλαν σήμερα…